Abbey of San Mercuriale, Forlì

De Abdij van San Mercuriale, of Abbazia di San Mercuriale zoals het in het Italiaans bekend staat, bevindt zich trots in het hart van Forlì, een schilderachtige stad in de regio Emilia-Romagna van Italië. Dit architectonisch juweel, met zijn torenhoge klokkentoren en Romaanse ontwerp, is niet alleen het meest herkenbare gebouw in Forlì, maar ook een symbool van de rijke geschiedenis en culturele erfgoed van de regio.

De Oorsprong en Vroege Ontwikkeling

De geschiedenis van de Abdij van San Mercuriale is gehuld in mysterie, vooral wat betreft de oprichting en de vroege middeleeuwse periode. Oorspronkelijk stond de kerk buiten het stedelijke centrum, gescheiden van de stad door de rivier de Rabbi of een van zijn zijrivieren. Vanaf de vroege eeuwen van het christendom verzamelde de lokale gemeenschap zich in dit gebied, en men gelooft dat er hier een begraafplaats en een plaats van aanbidding bestonden tijdens het episcopaat van Sint Mercuriale, die de christelijke gemeenschap van Forlì rond de 5e eeuw leidde.

Volgens de traditie werd Sint Mercuriale begraven in een graf ten oosten van de stad, en volgende bisschoppen volgden waarschijnlijk zijn voorbeeld, in overeenstemming met het verbod om lichamen binnen de stadswallen te begraven tot de 5e eeuw. Sommige geleerden suggereren dat de eerste kathedraal van Forlì mogelijk stond op de locatie van de huidige abdij voordat deze naar het stadscentrum werd verplaatst. Echter, gezien de noodzaak om de stadswallen en de rivier de Rabbi over te steken om de abdij te bereiken, geloven velen dat de bisschopszetel altijd in de huidige Santa Croce was, terwijl de abdij diende als een plebaan centrum buiten de stad.

Leone Cobelli, een kroniekschrijver uit de 15e eeuw, beweerde dat er ooit een kerk gewijd aan Sint Stefanus, de eerste martelaar van het christendom, stond op de plek van de huidige abdij. Na de onrust van de 5e en 6e eeuw begon waarschijnlijk een gemeenschap van gelovigen te wonen nabij het graf van Sint Mercuriale, en uiteindelijk werden zijn relieken en die van de heiligen Marcello en Grato overgebracht naar een nieuw religieus gebouw. Tijdens deze periode werd de kerk opnieuw gewijd aan Sint Mercuriale, met zijn feestdag op 30 april mogelijk markeren van de dag van de overbrenging van de relieken.

De vroegste gedocumenteerde verwijzing naar de kerk en het klooster van San Mercuriale dateert uit een document uit 894 na Christus in de archieven van Vallombrosian, waarin aartsbisschop Domenico Ublatella van Ravenna land schenkt aan abt Leone van San Mercuriale. Archeologische opgravingen in 1951 onthulden de fundamenten van de oorspronkelijke kerk, waarbij een oude crypte werd blootgelegd boven welke de huidige Romaanse crypte werd herbouwd.

De Middeleeuwen

In 1173 leidden conflicten tussen de Welfen en Ghibellijnen tot een brand die veel gebouwen, waaronder de kerk, verwoestte. De wederopbouw van een nieuwe, grotere abdij in Romaanse stijl begon op de plek van de verwoeste kerk. Tegen 1181 was de nieuwe abdij voldoende voltooid voor bisschop Alessandro om binnen haar muren te preken.

De nieuwe abdij had drie beuken en drie apsissen, met een centraal altaar boven een ruime crypte, een portiek voor de ingang en de imposante klokkentoren die nog steeds staat. De rijkdom van de abdij, weerspiegeld in de monumentale bouw en decoraties door gerenommeerde ambachtslieden, kwam voort uit voortdurende donaties en privileges die tussen de 10e en 12e eeuw werden ontvangen. Deze bijdragen maakten de abdij onafhankelijk van bisschoppelijk gezag en de machtige kerken van Ravenna.

Het abdijcomplex omvatte niet alleen de kerk, maar ook een klooster met een kloostergang, een begraafplaats en een ziekenhuis voor pelgrims, wat de strategische ligging langs de Via Emilia benadrukt. De demografische en politieke groei van Forlì in de 12e eeuw leidde tot de uitbreiding van de stadswallen, waarbij de abdij in 1161 in het stedelijke centrum werd opgenomen. In 1212 vroeg de gemeente land van de abdij voor de oprichting van het toekomstige Piazza Maggiore, waardoor de abdij verder werd geïntegreerd in het stadsweefsel.

In de 14e eeuw onderging de abdij verdere veranderingen, waaronder de bouw van twee nieuwe zijkapellen verbonden door een gotische portiek, waardoor de oorspronkelijke Romaanse architectuur werd veranderd. De abdij bleef buiten de stadswallen tot de 13e eeuw, toen het uiteindelijk in het stedelijke landschap werd opgenomen.

De Renaissanceperiode

In de 15e eeuw voegden de Vallombrosian monniken een rechthoekige kloostergang met slanke en elegante zuilen toe aan de abdij. Om meer stabiliteit te bieden aan de daken van het schip, werd een nieuw plafond met kruisgewelven geplaatst ter vervanging van de middeleeuwse spanten. Tijdens deze periode verrijkten adellijke families en lokale broederschappen de kerk met talrijke zijaltaren, waaronder de Kapel van het Heilig Sacrament en de Ferri-kapel.

Tot de 16e eeuw had de kerk twee hoofdaltaren: een hoger op het priesterkoor voor de monniken en een lager in de crypte voor de reguliere geestelijkheid. In 1505 stortte het gewelf van het priesterkoor in, waarbij de crypte werd vernietigd en de relieken van de heilige werden begraven, die in 1575 werden herontdekt en geplaatst in de kapel van de familie Mercuriali aan het einde van het rechter zijschip. De wederopbouw van het gehele apsisgebied begon in 1506, en de crypte werd niet herbouwd, wat de verschuiving in de patronage van de stad naar Sint Valeriaan weerspiegelde, wiens relieken in de kathedraal werden ondergebracht.

De Abdij van San Mercuriale staat als een getuigenis van de historische en religieuze evolutie van Forlì. Zijn torenhoge klokkentoren en Romaanse architectuur blijven bezoekers boeien, en bieden een kijkje in het rijke verleden van de stad en haar blijvende culturele erfenis.