Het stadhuis van Miranda de Ebro, lokaal bekend als de Casa consistorial de Miranda de Ebro, staat als een bewijs van de rijke historische achtergrond en architectonische elegantie van de stad Miranda de Ebro in Castilla y León, Spanje. Gelegen in het hart van Plaza de España, is dit neoklassieke gebouw een centraal punt binnen het Historisch Ensemble van de stad, dat bezoekers aantrekt met zijn tijdloze charme en rijke verleden.
De oorsprong van het stadhuis van Miranda de Ebro ligt diep geworteld in de nasleep van een natuurramp. In 1775 veegde een verwoestende overstroming de middeleeuwse brug over de rivier de Ebro weg, samen met de Torre del Concejo, waar de gemeenteraad was gehuisvest. Deze ramp maakte de bouw van een nieuw gemeentelijk gebouw noodzakelijk. Op 23 juni 1775 vroeg de gemeenteraad toestemming aan de Raad van Castilië om een nieuw stadhuis te bouwen op de Plaza del Rey, nu bekend als Plaza de España.
Het oorspronkelijke architectonische project werd ontworpen door Francisco Alejo de Aranguren, met wijzigingen geïntroduceerd door de beroemde architect Ventura Rodríguez in maart 1778, waarbij de principes van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van San Fernando werden opgenomen. De bouw begon datzelfde jaar, onder toezicht van Javier Ignacio de Echeverría en Domingo de Urizar. Het project, dat 190.000 reales kostte, werd voltooid in mei 1788, met de grote opening op 19 augustus van dat jaar.
Sinds de opening heeft het stadhuis van Miranda de Ebro gediend als de hoofdzetel van het gemeentebestuur. In de loop der tijd heeft het gebouw verschillende aanpassingen en uitbreidingen ondergaan om aan de groeiende administratieve behoeften te voldoen. Opmerkelijke verbeteringen zijn onder andere de renovatie van de hoofdtrap en de plenaire zaal. In 2013 werd een binnenlift geïnstalleerd om architectonische barrières te verwijderen, waardoor de toegankelijkheid werd verbeterd.
Het stadhuis van Miranda de Ebro is een monumentaal neoklassiek bouwwerk, ontworpen om zijn civiele functie te vervullen terwijl het de stilistische richtlijnen van de late 18e eeuw belichaamt. De gevel van het gebouw wordt gekenmerkt door zijn helderheid van lijnen en eenvoud van volumes, horizontaal gestructureerd in twee verdiepingen. De begane grond heeft rustieke stenen die doen denken aan Italiaanse renaissancepaleizen. Het centrale gedeelte wordt gemarkeerd door een drievoudige arcade die leidt naar de portiek, gescheiden door Toscaanse halfzuilen, wat doet denken aan de grandeur van Romeinse triomfbogen.
De bovenverdieping heeft een doorlopend balkon met smeedijzeren balustrades, vervaardigd door José de Astala, een meester uit Orduña. Dit balkon verenigt de gevel, die wordt doorbroken door zeven ramen met afwisselend gebogen en driehoekige frontons. Het centrale gedeelte wordt geaccentueerd door pilasters die eindigen in een driehoekig fronton op het niveau van de kroonlijst, waarin het stadswapen, uitgehouwen uit Treviño-steen, wordt getoond. Later werd een klok met een carillon toegevoegd aan het gebouw, wat bijdroeg aan de historische charme.
Binnen behoudt het stadhuis van Miranda de Ebro zijn monumentale trap, ondanks verschillende hervormingen. Het gebouw is verdeeld over een begane grond, twee hoofdverdiepingen en een zolder, waarbij de tweede verdieping de meest prestigieuze is, met het kantoor van de burgemeester en de plenaire zaal.
De reis naar het huidige stadhuis van Miranda de Ebro heeft verschillende iteraties gekend. Aanvankelijk kwam de gemeenteraad bijeen in de portieken of omgevingen van middeleeuwse kerken zoals San Martín en San Nicolás, zoals bepaald in het handvest van Miranda de Ebro. In de loop der tijd verving de kerk van Santa María San Martín als belangrijkste ontmoetingsplaats.
In de 13e eeuw leidde de bouw van de San Juan kerk in Aquende tot de vestiging van het centrale knooppunt van de stad rond het Marktplein. De eerste officiële zetel van de raad bevond zich in het San Juan-paleis, gebouwd rond de jaren 1330. Na een overstroming in 1419 werden de raadsvergaderingen echter reizend, gehouden op verschillende locaties, waaronder de begraafplaats en het klooster van de San Juan kerk.
Met de verdrijving van de Joden uit Spanje in 1493 werd de voormalige synagoge door de Katholieke Koningen aan de gemeenteraad geschonken. De synagoge werd verbouwd en uitgebreid met een toren, die dienst deed als stadhuis en gevangenis. Ondanks dat de historicus Francisco Cantera Burgos suggereerde dat de synagoge zich bevond in de La Fuente-straat, wijst bewijs op de locatie nabij de brugingang naar Aquende.
De Torre del Concejo, gebouwd op de brug in 1581, diende als stadhuis tot de overstroming van 1775 de middeleeuwse brug en de toren vernietigde, wat leidde tot de bouw van het huidige stadhuis van Miranda de Ebro op Plaza de España.
Met de uitbreiding van de gemeentelijke diensten breidde het stadhuis van Miranda de Ebro zijn faciliteiten uit buiten het hoofdgebouw. Naast het stadhuis bevindt zich het oude Alhóndiga-gebouw, verbonden met de hoofdstructuur van de gemeente. In 1915 kocht de stad de locatie van het voormalige paleis van de Gravin van Bornos voor uitbreiding, maar het nieuwe gebouw werd pas in 1930 gebouwd, ontworpen door Sixto Erquiaga en Fermín Álamo. Dit gebouw huisvestte aanvankelijk de graanbeurs en de brandweer, en later verschillende gemeentelijke afdelingen.
Andere gemeentelijke kantoren, zoals de Belastingdienst, bevinden zich in verschillende gebouwen rond Plaza de España. Het Casa de los Encío in de La Fuente-straat, een herenhuis uit de 18e eeuw, dient nu als Jeugdhuis en kantoren voor Sociale Diensten, met plannen voor toekomstige toegankelijkheidsverbeteringen. Het Casa de Pachín in de Travesía de Santa María, gebouwd in 1914, herbergt de Werkplaatschool, kantoren voor Openbare Werken en de gemeentelijke woningbouwmaatschappij Viranda.
In de afgelopen jaren heeft het stadhuis nieuwe locaties gezocht voor gemeentelijke kantoren aan de overkant van de rivier de Ebro. De afdelingen Sociale Diensten en Stedenbouw zijn nu gehuisvest in het voormalige gebouw van de Belastingdienst aan de Ronda del Ferrocarril, terwijl het Raimundo Porres Civic Center in de wijk La Charca een tweede Burger Service Center herbergt, dat administratieve diensten biedt aan zowel het oostelijke als het westelijke deel van de stad.
Samenvattend is het stadhuis van Miranda de Ebro niet alleen een centrum van gemeentelijk bestuur, maar ook een symbool van de veerkracht en historische continuïteit van de stad. Zijn neoklassieke architectuur en rijke geschiedenis maken het tot een must-see bezienswaardigheid voor degenen die het erfgoed van Miranda de Ebro willen verkennen.
Koop nu tickets voor de speurtocht!
Met myCityHunt ontdek je duizenden steden over de hele wereld tijdens spannende speurtochten, schattenjachten en escape games!
myCityHunt vouchers zijn het perfecte cadeau voor veel gelegenheden! Verras jouw vrienden en familie met dit buitengewone evenementgeschenk. myCityHunt vouchers zijn vanaf de aankoopdatum 2 jaar geldig en kunnen binnen deze periode worden gebruikt voor een vrij te kiezen stad en tour uit het myCityHunt portfolio.
Koop cadeaubonnen
