St. Andreas

In het pittoreske stadje Ochsenfurt in Beieren staat de kerk, lokaal bekend als St. Andreas, trots als een symbool van spiritueel leven en architectonisch erfgoed. Deze laatgotische hallenkerk biedt een fascinerende blik in het verleden voor zowel geschiedenisliefhebbers, architectuurliefhebbers als nieuwsgierige reizigers, omgeven door de serene schoonheid van de omgeving.

De Historische Achtergrond van de Kerk

De geschiedenis van de kerk gaat terug tot de 13e eeuw, met het oudste deel, de toren in de noordoosthoek, daterend van een gebouw ingewijd in 1288. Deze slanke zes verdiepingen tellende toren combineert romaanse en vroeggotische stijlen. Het hoofdgebouw van de kerk ontstond echter in de tweede helft van de 14e eeuw. De toren is voorzien van kantelen en een puntige helm uit de 17e eeuw, wat zorgt voor een onderscheidend silhouet tegen de Beierse hemel.

De kerk zelf heeft een lang koor met een vijf-achtste afsluiting en een zeven-traveeën hal, wat een getrapt halontwerp creëert. Het gewelf wordt ondersteund door achthoekige pilaren die naadloos overgaan in de arcades. Oorspronkelijk werd gedacht dat er een basiliek was gepland, zoals gesuggereerd door de lage steunberen, met de zijbeuken als latere toevoeging. In 1736 werd er een kapel gewijd aan St. Johannes van Nepomuk toegevoegd aan de zuidoosthoek, waarbij de voormalige sacristie werd opgenomen, terwijl de huidige sacristie zich op de begane grond van de toren bevindt.

De Architectonische Wonderen Ontdekken

Vier portalen bieden toegang tot het interieur van de kerk, strategisch geplaatst aan de noord- en zuidzijde in de tweede en zesde traveeën. Het oostelijke portaal aan de noordzijde heeft een timpaan versierd met maaswerk. Binnen rusten de ribgewelven op consoles en zijn de ramen versierd met rijk geometrisch maaswerk, waarvan sommige zelfs elementen van visblaasmaaswerk vertonen. Een stenen westelijke galerij overspant de drie beuken, wat bijdraagt aan de architectonische charme.

De meest recente restauratie van de kerk vond plaats tussen 1986 en 1991, om ervoor te zorgen dat de historische en architectonische integriteit behouden blijft voor toekomstige generaties om van te genieten.

De Rijkdom van het Interieur van de Kerk

Het hoogaltaar, vervaardigd door Georg Brenck de Oudere tussen 1610 en 1612, werd in 1953 gerestaureerd nadat het in 1892 was vervangen door een neogotische structuur. Het werd verfraaid met vier apostelbeelden aan de zijkant en drie kroonsfiguren van heiligen, gebeeldhouwd door de Würzburgse kunstenaar Adolf Friedrich. De krachtige driedelige structuur van het altaar is rijkelijk versierd met reliëfs en beelden die de Passie van Christus en de Kroning van Maria afbeelden.

In de buurt staat een delicaat sacramenthuis van Neurenbergse oorsprong, daterend uit 1496–1498, naast de koorboog. Een sacramentnis uit de bouwperiode van het koor is ook bewaard gebleven. Het bronzen doopvont, met zijn rijke maar enigszins stijve ontwerp, is een nieuwe versie van het type dat Hermann Vischer de Oudere in 1457 voor de stadskerk van Wittenberg creëerde.

De koorbanken, daterend uit de late 15e eeuw, hebben vernieuwde borstweringen en bovenste secties. Een stenen groep van de Drie Koningen, waarschijnlijk gemaakt in het begin van de 15e eeuw, siert de tweede tot vierde pilaren aan de noordzijde.

Kunstzinnige Schatten en Beelden

Verschillende beelden dragen bij aan de artistieke allure van de kerk, waaronder een oudere Madonna uit de late 14e eeuw bij de eerste pilaar van het schip aan de noordzijde, en een kleibeeld van St. Andreas in het centrale gedeelte van de galerij uit circa 1420. Een houten figuur van de Mater Dolorosa op de derde pilaar aan de zuidzijde, vervaardigd rond 1480, is opmerkelijk vanwege zijn verfijnde beweging en draperie.

Een stenen figuur van Christus als de Man van Smarten, daterend van rond 1345, is te zien op de vierde pilaar aan de zuidzijde. Een fijn bewerkte houten figuur van St. Nicolaas in de zuidelijke zijbeuk wordt beschouwd als een persoonlijk werk van Tilman Riemenschneider, gemaakt rond 1510. Een kleurrijk beschilderde Madonna met het Kind, daterend van rond 1500, bevindt zich ook in de zuidelijke zijbeuk. De cyclus van figuren op de pilaren van het schip en in de zijbeuken wordt aangevuld met nieuwere figuren van Adolf Friedrich.

Grote olieverfschilderijen die de marteldood van de heiligen Sebastianus en Barbara uitbeelden, gemaakt door Oswald Onghers in 1677, zijn gemonteerd op de achterwand van de galerij. Buiten het koor is een levensgrote steengroep van de Olijfberg uit de 16e eeuw te vinden.

De Betoverende Klanken van de Kerk

Het orgel, vervaardigd door Winterhalter Orgelbau in 1997, beschikt over 39 registers verdeeld over drie manualen en een pedaal in een kast van Johann Philipp Seuffert uit 1754. Het verving een instrument van Willibald Siemann uit 1929. De mechanische actie van het orgel (slepenladen) zorgt voor een traditionele klank die door de gewijde hallen van de kerk weerklinkt.

In de toren vormen vijf klokken, waarvan sommige historisch, het hoofddoel, met de grootste als de ongeveer 2700 kilogram zware Bürgerglocke. Gegoten door de Würzburgse meester Hans Neuber in 1518, is het de grootste van zijn werken die bewaard is gebleven. De klokkensequentie is: c′, es′, g′, en as′.

De kerk is meer dan een plaats van aanbidding; het is een reis door de tijd, die een serene en inspirerende ervaring biedt voor iedereen die het bezoekt. De muren en artefacten vertellen verhalen van geloof, kunst en geschiedenis, waardoor het een must-see bestemming is in het hart van Beieren.