Het Paleis van Portici, plaatselijk bekend als Reggia di Portici, is een prachtige historische parel gelegen in het kustplaatsje Portici, slechts een paar kilometer ten zuidoosten van Napels, Italië. Dit imposante paleis werd gebouwd tussen 1738 en 1743 tijdens het bewind van Karel VII van Napels, die later Karel III van Spanje werd. Oorspronkelijk bedoeld als een koninklijk toevluchtsoord, heeft het Paleis van Portici zich door de eeuwen heen ontwikkeld tot een symbool van de weelderige levensstijl van de Bourbon-koningen en een schatkamer voor kunst- en geschiedenisliefhebbers.
Volgens de legende ontstond het idee voor het Paleis van Portici door een toevallige gebeurtenis in mei 1737. Koning Karel en zijn koningin, Maria Amalia van Saksen, zochten beschutting tegen een storm in de kleine haven van Granatello en de nabijgelegen Villa d'Elboeuf. Gecharmeerd door de schilderachtige schoonheid van de locatie, stelde de koningin voor om een buitenverblijf te bouwen in het charmante dorpje Portici. Of hij nu door dit voorval werd geïnspireerd of door zijn eigen interesse in jagen en archeologie, koning Karel begon al snel aan het ambitieuze project om het paleis te bouwen.
De bouw begon in 1738 met de aankoop van verschillende eigendommen, waaronder de villa en het landgoed van de Graaf van Palena en het paleis van de Prins van Santobuono. Deze eigendommen waren strategisch gelegen ten oosten van de Strada delle Calabrie (nu Via Università) en boden een prachtig uitzicht op de Vesuvius. Het oorspronkelijke ontwerp en de bouw werden geleid door architect Giovanni Antonio Medrano, met hulp van militair ingenieur Roque Joaquín de Alcubierre en hoofdtuinier Francesco Geri. In 1741 werd Medrano echter vervangen door Antonio Canevari, die de bestaande structuren moest integreren in een nieuw, groots ontwerp.
Tegen 1743 verschoof de focus naar de interieurdecoratie van het paleis, een project geleid door Giuseppe Bonito, de hofschilder van de koning. Bonito, samen met kunstenaars Crescenzo Gamba en Giuseppe Pansa, versierde het paleis met prachtige fresco's, waaronder die in de Koninklijke Kapel, de Wachtkamer en de Antichambres. De scenograaf Vincenzo Re droeg bij met grootse architecturale illusies in de hoofdtrap, terwijl het beroemde porseleinen boudoir voor Maria Amalia van Saksen werd vervaardigd door de gebroeders Gricci en schilder Giovanni Sigismondo Ficher.
De tuinen, ontworpen door Medrano, Alcubierre, Geri en beeldhouwer Giuseppe Canart, vulden de grandeur van het paleis aan. Hoewel relatief bescheiden van omvang, stimuleerde de bouw van het paleis de ontwikkeling van talrijke adellijke residenties in de omgeving, bekend als de Vesuviaanse Villa's van de Gouden Mijl, aangezien aristocratische families de nabijheid van het koninklijk hof zochten.
Een van de meest fascinerende aspecten van het Paleis van Portici is de connectie met de ontdekking van de oude Romeinse steden Herculaneum en Pompeii. In 1738, tijdens de bouw van het paleis, stuitte ingenieur Roque Joaquín de Alcubierre op belangrijke archeologische resten, waaronder een tempel met 24 marmeren zuilen. Deze ontdekking leidde tot de opgraving van Herculaneum en, een decennium later, Pompeii.
In 1758 richtte koning Karel het Herculanense Museum op de begane grond van het paleis op om de opmerkelijke artefacten van deze opgravingen tentoon te stellen. Het museum, beheerd door de nieuw opgerichte Accademia Ercolanese, werd een bedevaartsoord voor geleerden, aristocraten en reizigers op de Grand Tour. De betekenis van het museum was zo groot dat Goethe het eens beschreef als het alfa en omega van alle antiekcollecties.
De dubbele rol van het paleis als zowel koninklijke residentie als museum leidde echter tot complicaties. Tegen 1768 begonnen de discussies over het verplaatsen van het museum, en in 1827 werden de resterende artefacten overgebracht naar Napels, waarmee een einde kwam aan het Herculanense Museum in Portici.
Het Paleis van Portici bleef dienst doen als koninklijk toevluchtsoord onder Ferdinand IV, de zoon van Karel, en zijn vrouw, Maria Carolina van Oostenrijk. Het paleis ontving vooraanstaande gasten, waaronder keizer Jozef II en de jonge Mozart. Ondanks dat het verschillende uitbarstingen van de Vesuvius overleefde, raakte het paleis beschadigd tijdens de Napoleontische oorlogen en de Napoleontische bezetting van Napels.
Tijdens het Franse decennium (1806-1815) onderging het paleis aanzienlijke interieurherinrichtingen onder leiding van de Parijse architect Étienne-Chérubin Leconte. Het paleis werd getransformeerd met Empire-stijl decor, waardoor het intiemer en eleganter werd. Koningin Caroline Murat, de zus van Napoleon, had een voorliefde voor het paleis en vulde het met een indrukwekkende collectie troubadour schilderijen.
Na de eenwording van Italië kwam het Paleis van Portici in het bezit van het Huis van Savoye. In 1871 verkocht koning Victor Emanuel II het eigendom aan wat nu de Faculteit Landbouw van de Universiteit van Napels Federico II is, die het gebouw nog steeds bezet. Het paleis en zijn tuinen ondergaan momenteel restauratie en herbergen verschillende musea gewijd aan de natuurwetenschappen.
Het Paleis van Portici staat als een getuigenis van de weelde en historische betekenis van de Bourbon-koningen. Zijn muren en tuinen weerklinken met verhalen van koninklijke toevluchtsoorden, archeologische ontdekkingen en artistieke ondernemingen, waardoor het een must-visit bestemming is voor zowel geschiedenisliefhebbers als toevallige toeristen.
Koop nu tickets voor de speurtocht!
Met myCityHunt ontdek je duizenden steden over de hele wereld tijdens spannende speurtochten, schattenjachten en escape games!
myCityHunt vouchers zijn het perfecte cadeau voor veel gelegenheden! Verras jouw vrienden en familie met dit buitengewone evenementgeschenk. myCityHunt vouchers zijn vanaf de aankoopdatum 2 jaar geldig en kunnen binnen deze periode worden gebruikt voor een vrij te kiezen stad en tour uit het myCityHunt portfolio.
Koop cadeaubonnen
