Sint-Pieterskathedraal

De Kathedraal van Montpellier, ook wel lokaal bekend als Cathédrale Saint-Pierre de Montpellier, is een prachtig voorbeeld van gotische architectuur in het hart van de oude stad Montpellier, Frankrijk. Dit indrukwekkende bouwwerk, met zijn imposante uitstraling en rijke geschiedenis, is de grootste kerk in de voormalige regio Languedoc-Roussillon en een typisch voorbeeld van een kathedraal-fort.

De Oorsprong van de Kathedraal van Montpellier

De oorsprong van de Kathedraal van Montpellier gaat terug tot 1364, toen het aanvankelijk werd opgericht als de kapel van het Saint-Benoît Saint-Germain klooster-college door paus Urbanus V. Pas in 1536 werd deze kapel verheven tot de status van kathedraal, samenvallend met de verhuizing van de bisschoppelijke zetel van Maguelone naar Montpellier.

Transformatie en Onrust

De transformatie van de kapel naar een kathedraal werd gekenmerkt door belangrijke architectonische en historische mijlpalen. Vier torens verrezen op de hoeken van het schip, hoewel één werd gesloopt tijdens de protestantse beeldenstorm van 1567. Deze periode van religieuze conflicten liet zijn sporen na op de kathedraal, die werd versterkt om aanvallen te weerstaan, waardoor het tegen het einde van de 16e eeuw de bijnaam Fort Saint-Pierre kreeg.

De ingang van de kathedraal wordt gedomineerd door een massieve portiek, gekenmerkt door twee cilindrische pilaren en een gewelf dat de pilaren verbindt met de gevel van de kerk. Deze elementen behoren tot de weinige overblijfselen van de middeleeuwse architectuur die vandaag de dag nog te zien zijn. Het oorspronkelijke bouwwerk bestond uit een enkel schip met vijf traveeën, waarin veertien zijkapellen waren gewijd aan verschillende heiligen, waaronder Saint Germain, Saint Victor, Saint Blaise en anderen.

De Godsdienstoorlogen

De geschiedenis van de kathedraal is onlosmakelijk verbonden met de turbulente periode van de Godsdienstoorlogen. Op 20 oktober 1561 werd de kathedraal belegerd en aangevallen door protestantse troepen. Verslagen van het evenement variëren, met sommige kroniekschrijvers die slechts acht doden melden en anderen die tot wel achthonderd slachtoffers suggereren. Ongeacht het exacte aantal leidde de aanval tot aanzienlijke plundering en vernietiging.

In 1567 resulteerde een andere aanval door protestantse troepen in de instorting van een van de torens van de kathedraal, wat aanzienlijke schade aan de structuur veroorzaakte. De kanunniken van de kathedraal zochten hun toevlucht in nabijgelegen steden tot het einde van het beleg door Lodewijk XIII in 1622. Later werden restauratiewerkzaamheden ondernomen, waaronder de herbouw van de gewelven, het plaveisel van het schip en de gevel, onder leiding van Pierre Froment en Bertrand Delane.

Uitbreidingen in de 19e Eeuw

De 19e eeuw zag verdere verbeteringen aan de Kathedraal van Montpellier onder leiding van Henri Antoine Revoil. Tussen 1855 en 1875 werden de toren en klokkentoren herbouwd en werden straalkapellen toegevoegd aan het koor. Het dak van het koor werd versierd met geglazuurde tegels in Bourgondische stijl, en de beeldhouwkundige decoratie van de toren en het timpaan werd opnieuw gedaan door Auguste Baussan in de stijl van de 13e eeuw.

De glas-in-loodramen van de kathedraal, gemaakt door Édouard Didron en Paul Nicod, werden geïnstalleerd tussen 1870 en 1872. Daarnaast is er een schilderij van Sébastien Bourdon, dat De Val van Simon de Magiër afbeeldt, een apocrief verhaal uit het leven van Sint-Pieter, te vinden in het rechter transept.

Het Grote Orgel

Het grote orgel van de Kathedraal van Montpellier is een meesterwerk op zich. In opdracht van bisschop Monseigneur de Malide in 1775, werd het orgel gebouwd door Jean-François Lépine. Door de jaren heen heeft het orgel talrijke restauraties en verbeteringen ondergaan, waaronder de toevoeging van een elektrische blazer in 1923 en een grote restauratie in 1978 door het bedrijf Kern uit Straatsburg.

In 1985, als onderdeel van de vieringen voor het millennium van Montpellier, werd de verlichting van de kathedraal volledig gerenoveerd, waardoor het grote orgel uit de schaduw werd gehaald. Meer recente restauraties in 2011 hebben de mogelijkheden van het orgel verder verbeterd, waardoor het een blijvende prominente rol speelt in het muzikale leven van de kathedraal.

De Klokken van de Kathedraal van Montpellier

De kathedraal beschikt over een opmerkelijke verzameling van zeven klokken, waaronder vier luidklokken die voor religieuze doeleinden worden gebruikt en drie beiaardklokken voor de klok. De vier luidklokken, gegoten in 1867 door Hildebrand A. in Parijs, werden geschonken door bisschop Monseigneur Lecourtier en geïnstalleerd in 1870. De grootste van deze klokken, bekend als François, weegt bijna vier ton en is de diepst luidende klok in de regio Languedoc-Roussillon.

De drie beiaardklokken, gegoten in 1730 door Pierre Gor en zijn zoon Jacques, zijn gehuisvest in een smeedijzeren klokkentoren bovenop de toren. Deze klokken zijn al eeuwenlang een integraal onderdeel van de geschiedenis van de kathedraal en markeren het verstrijken van de tijd voor de stad Montpellier.

Een Levend Monument

De Kathedraal van Montpellier is niet slechts een historisch overblijfsel; het is een levend monument dat een vitale rol blijft spelen in het religieuze en culturele leven van de stad. Aangewezen als een minor basiliek in 1847 en verheven tot een metropolitane kathedraal in 2002, staat het als een symbool van veerkracht en continuïteit te midden van de voortdurend veranderende stromingen van de geschiedenis.

Bezoekers van de Kathedraal van Montpellier zullen zeker worden geboeid door de indrukwekkende architectuur, rijke geschiedenis en het gevoel van tijdloosheid dat de oude muren doordringt. Of je nu een geschiedenisenthousiasteling, een architectuurliefhebber of gewoon een nieuwsgierige reiziger bent, een bezoek aan dit grootse bouwwerk is een onvergetelijke ervaring die een kijkje biedt in de ziel van Montpellier en de blijvende erfenis van zijn verleden.