Midden in Napels, Italië, bevindt zich een van de meest indrukwekkende en historisch rijke pleinen van het land: Piazza del Plebiscito. Dit uitgestrekte plein, dat ongeveer 25.000 vierkante meter beslaat, is een centraal punt in het leven, de cultuur en de geschiedenis van Napels. Hier vloeien verleden en heden naadloos in elkaar over, wat bezoekers een uniek kijkje geeft in de levendige ziel van Napels.
De geschiedenis van Piazza del Plebiscito gaat terug tot het midden van de 16e eeuw, toen het oorspronkelijk bekend stond als Largo di Santo Loise. Deze vroege versie van het plein ontstond na de bouw van een onderkoninklijk paleis, in opdracht van Pedro Álvarez de Toledo y Zúñiga. De architecten Ferdinando Manlio en Giovanni Benincasa kregen de taak om land van nabijgelegen kloosters te onteigenen om een open ruimte en een weg voor de Kerk van Santo Loise te creëren.
De transformatie naar het grootse plein dat we vandaag de dag kennen, begon met de bouw van het Koninklijk Paleis van Napels, ontworpen door Domenico Fontana. Fontana's visie was om de nieuwe onderkoninklijke residentie weg te draaien van de drukke Toledo-straat en naar een nieuw geëgaliseerde open ruimte, waardoor een dramatisch architectonisch decor ontstond. Deze beslissing zorgde niet alleen voor een prachtig decor voor het Koninklijk Paleis, maar overbrugde ook de kloof tussen de besloten ruimte van de oude stad en de open marina.
Tijdens de onderkoninklijke en Bourbon periodes werd het plein, toen bekend als Largo di Palazzo, het vitale centrum van de stad en een prominente openbare ruimte. Ondanks het belang ervan, ontbrak het plein aan een samenhangend stedelijk ontwerp, en opeenvolgende onderkoningen richtten zich op tijdelijke architectonische verbeteringen in plaats van een uitgebreid plan. Opmerkelijke toevoegingen waren onder andere een majestueuze fontein met drie bogen en een kolossale buste van Jupiter, bekend als de Gigante di Palazzo, gemaakt door Pietro Bernini en Michelangelo Naccherino.
Het plein was vaak het decor voor uitgebreide versieringen tijdens koninklijke evenementen, zoals afgebeeld in gravures van Nicolas Perrey. Echter, significante architectonische ingrepen vonden pas plaats aan het einde van de 18e eeuw met de bouw van het Palazzo voor de Bourbon Staatsministers, ontworpen door Francesco Sicuro, wat leidde tot een nieuwe wegenstructuur en substantiële stedelijke veranderingen.
De meest dramatische transformatie van het plein vond plaats in het begin van de 19e eeuw tijdens de Napoleontische periode. Koning Joachim Murat, geïnspireerd door de stedelijke vernieuwingsprojecten die door Frankrijk en het Verlichte Europa raasden, wilde de onregelmatige open ruimte vervangen door een geometrisch gedefinieerd plein. Zijn visie was om nieuw leven te blazen in een van de belangrijkste brandpunten van Napels, gelegen voor het Koninklijk Paleis.
Murat's plan omvatte het creëren van een monumentaal plein met contrasterende architectonische elementen, geflankeerd door neutrale structuren. De wet van 1809 die de onderdrukking van kloosters in het Koninkrijk Napels beval, breidde het gebied van het plein aanzienlijk uit van 9.000 naar meer dan 23.000 vierkante meter. Deze uitbreiding stelde Murat in staat om te beginnen met de bouw van het Grote en Openbare Plein, bekend als het Foro Gioacchino, onder leiding van de Napolitaanse architect Leopoldo Laperuta, bijgestaan door Antonio De Simone.
Met de restauratie van de Bourbon-monarchie stopte Koning Ferdinand IV de plannen van Murat en begon in plaats daarvan met de bouw van een christelijke kerk gewijd aan Sint Franciscus van Paola, als een gelofte voor de restauratie van de Bourbon-kroon. De kerk, ontworpen door architect Pietro Bianchi, had een halfrond portiek en beelden van Karel en Ferdinand van Bourbon, gebeeldhouwd door Antonio Canova. Het resulterende Piazza Ferdinandea, of Piazza di San Francesco di Paola, werd ingewijd in 1846, waarbij het algemene ontwerp van het plein en de tweelingpaleizen behouden bleven.
Na het plebisciet van 21 oktober 1860, dat de annexatie van het Koninkrijk der Beide Siciliën aan het Koninkrijk Italië bepaalde, werd het plein omgedoopt tot Piazza del Plebiscito. In 1885 werd een monumentale fontein ontworpen door Federico Travaglini in het midden van het plein geïnstalleerd om de ingebruikname van het nieuwe Serino-aquaduct te vieren. Hoewel de fontein later werd ontmanteld, werd in 1985 een replica tijdelijk hersteld voor het honderdjarig bestaan van het aquaduct.
In 1963 veranderde een gemeentelijk besluit het plein in een openbare parkeerplaats om het groeiende aantal auto's in de stad te accommoderen. Deze regeling bleef bestaan tot 1994, toen de Bassolino-administratie de waardigheid van het plein herstelde door het asfalt te vervangen door traditionele bestrating en het gebied te voetgangersgebied te maken ter voorbereiding op de G7-top.
Vandaag de dag dient Piazza del Plebiscito als een levendig podium voor grote evenementen, van politieke bijeenkomsten en muzikale concerten tot nationale ceremonies en openbare begrafenissen. Van 1995 tot 2009 sierden hedendaagse kunstinstallaties vaak het plein tijdens het kerstseizoen, met werken van kunstenaars zoals Mimmo Paladino, Richard Serra, Rebecca Horn en Luciano Fabro.
Of je nu een geschiedenisliefhebber, een kunstliefhebber of gewoon een nieuwsgierige reiziger bent, Piazza del Plebiscito biedt een boeiende reis door de lagen van Napels' rijke geschiedenis en dynamische heden. De grootse architectuur, historische betekenis en levendige sfeer maken het tot een onmisbare bestemming in deze betoverende stad.
Koop nu tickets voor de speurtocht!
Met myCityHunt ontdek je duizenden steden over de hele wereld tijdens spannende speurtochten, schattenjachten en escape games!
myCityHunt vouchers zijn het perfecte cadeau voor veel gelegenheden! Verras jouw vrienden en familie met dit buitengewone evenementgeschenk. myCityHunt vouchers zijn vanaf de aankoopdatum 2 jaar geldig en kunnen binnen deze periode worden gebruikt voor een vrij te kiezen stad en tour uit het myCityHunt portfolio.
Koop cadeaubonnen
