Chiesa di San Severino abate

San Severino abate, plaatselijk bekend als Chiesa di San Severino abate, is een historisch en architectonisch juweel in het hart van San Severo, Italië. Deze oude kerk, die als nationaal monument is aangewezen, is het oudste heilige gebouw in de stad en dateert uit 1059. Als de eerste parochie- en moederkerk van San Severo speelt het een belangrijke rol in de religieuze en culturele geschiedenis van de stad.

De Historische Reis van San Severino abate

Het verhaal van San Severino abate begint tussen de Lombardische en Byzantijnse periodes, toen het Benedictijnse monnikendom zich vanuit het klooster van Cassino verspreidde en de verering van Sint Severinus van Noricum met zich meebracht. Langs de route van de Via Francigena, nu bekend als de “Via Sacra Langobardorum,” werd een primitieve kapel gewijd aan de heilige opgericht. Deze kleine kapel werd een belangrijk punt voor pelgrims op weg naar Monte Sant'Angelo, wat leidde tot de vorming van het versterkte dorp San Severino in de 11e eeuw, dat uiteindelijk uitgroeide tot de moderne stad San Severo.

Oorspronkelijk was de kerk een driebeukige Benedictijnse structuur met een eenvoudige gevel. Tegen 1224 was het omgebouwd tot een grotere eenbeukige tempel, opnieuw ingewijd door Risandro, de bisschop van Melfi. De kerk onderging verdere uitbreiding na 1295 tijdens het bewind van Karel II van Anjou, waarbij materialen werden gebruikt van het verlaten palatium Bellumvidere van Frederik II. Deze uitbreiding verlengde het schip tot de huidige lengte en voegde een transept toe, wat resulteerde in de huidige Latijnse kruisvorm. De kenmerkende scheve apsis, die het liggende hoofd van Christus symboliseert, draagt bij aan de unieke charme van de kerk.

Architectonische Wonderen en Artistieke Schatten

De architectuur van de kerk is een mengeling van verschillende stijlen en periodes, wat de lange geschiedenis van renovaties en restauraties weerspiegelt. De hoofdfaçade, gemaakt van steen en baksteen, heeft een portaal met een inscriptie ter herdenking van de herinwijding in 1224 en een eenvoudige boog van koraalbreccie. Een laatmiddeleeuws beeld van Sint Severinus, gekleed als een apostel, bevindt zich in een nis in het bescheiden barokke timpaan.

De transeptgevel, rijkelijker versierd en ook van steen, heeft een portaal uit de tijd van Frederik II, toegeschreven aan Bartolomeo da Foggia. Dit portaal is versierd met een weelderige boog ondersteund door leeuwvormige steunen, een roosvenster met zes stralen en een 12e-eeuws bas-reliëf drieluik dat Sint Severinus in pontificale gewaden toont, geflankeerd door twee engelen. Naast deze gevel staat de imposante klokkentoren, de hoogste in de stad met vijftig meter. Het onderste middeleeuwse deel, met zijn elegante gotische bifora en twee 19e-eeuwse marmeren zonnewijzers, contrasteert met het barokke bovenste deel, dat rond 1730 werd voltooid en bekroond met een piramidevormige spits bedekt met kleurrijke majolicategels.

Binnenin is de kerk 36 meter lang, 12 meter breed (uitbreidend tot ongeveer 25 meter in het transept) en 16 meter hoog (oplopend tot 20 meter bij de kruising van het transept). De stilistische discontinuïteit van het interieur getuigt van de verschillende perioden van ingrepen die het heeft ondergaan. Bij de ingang, omlijst door middeleeuwse stenen stijlen en een houten trommel gemaakt door Vincenzo Russi in 1888, bevindt zich het grote doopvont. Dit heeft een 13e-eeuws stenen doopvont, waarvan de basis een omgekeerde romaanse kapiteel is, bekroond met een 18e-eeuws houten ciborium. De kapel met het doopvont werd in 1717 ingericht.

Rijke Interieurdecoraties

Het enkele, brede schip van de kerk is versierd met levendige 18e-eeuwse muurschilderingen. Verschillende altaren tonen beelden en schilderijen, waaronder een opmerkelijk altaarstuk dat de Madonna van Constantinopel met Sint Marcus de Evangelist en Sint Antonius Abt uitbeeldt, een olieverfschilderij uit 1540 van een Venetiaanse school. De rechterkant van het transept wordt benadrukt door een grote gotische stenen boog, terwijl de linkerkant het uitgebreide pijporgel van Innocenzo Gallo (1749-50) toont, met een kast en veranda bezet met vergulde lijsten op een felgekleurde achtergrond. Onder het orgel bevindt zich een opmerkelijke vroeg-19e-eeuwse kerststal van de Napolitaanse beeldhouwer Arcangelo Testa. Tegenover, op de oude begraafplaatsdeur, is een fijne Napolitaanse Pietà, een olieverfschilderij van Alessio D'Elia (1745).

Het ruime priesterkoor wordt gedomineerd door het beeld van de titulaire heilige, een polychrome houten mannequin van Testa (1817), die de belangrijkste beschermheilige van San Severo is. Het priesterkoor wordt geflankeerd door de elegante houten koorbanken uit 1758, een verfijnd werk van Romolo Baratta uit Avellino. Het neoklassieke hoofdaltaar, ingewijd in 1857, staat achterin, met een fijn bewerkte tabernakeldeur van de Napolitaanse zilversmid Gennaro Russo. Boven het koor aan beide zijden zijn vroege 20e-eeuwse temperaschilderingen te zien die de Opdracht van Jezus in de Tempel aan de linkerkant en Sint Franciscus Xaverius die in de Indiën predikt aan de rechterkant uitbeelden.

De Kapellen van San Severino abate

De kerk herbergt verschillende kapellen, elk met zijn eigen unieke kenmerken en geschiedenis. De hoofdkapel, gewijd aan Sint Severinus, heeft een marmeren altaar uit 1857 en een marmeren nis uit 1915, waarin de houten mannequin van de heilige uit 1817 van Arcangelo Testa staat. De kapellen getuigen van de rijke geschiedenis van de kerk en haar rol als centrum van aanbidding en gemeenschapsleven in San Severo.

San Severino abate is niet zomaar een kerk; het is een levende kroniek van de spirituele en culturele reis van de stad. De muren en altaren weerklinken de gebeden en hoop van generaties, waardoor het een must-see is voor iedereen die het historische en religieuze erfgoed van San Severo wil verkennen.